آب انداختن بتن در واقع نوعی جدا شدگی در بتن است. ایجاد جدا شدگی در بتن سبب میشود مخلوطی با کارایی مناسب که میتوانست یک بتن مقاوم و اقتصادی را ایجاد کند به محصولی کرمو ، ضعیف ، بی دوام و با کیفیت پایین تبدیل شود. جدا شدگی به این معنی که لایه ای نازک از آب آغشته به سیمان روی بتن جمع میشود. در حقیقت آب انداختن بتن در اثر عدم توانایی مواد جامد مخلوط ، در نگهداری کل آب موجود صورت میگیرد ، بدین گونه که سنگدانه های درشت در اثر وزن مخصوص خود و نیز مساعد بودن شرایط دیگر مانند اسلامپ ، طرح اختلاط و ویبره ته نشین شده در نتیجه نمیتوانند آب اطراف خود را حفظ کنند. زمانی که خمیر سیمان به اندازه کافی سخت شود و مرحله  ته نشین شدن خاتمه یابد آب انداختن بتن متوقف میشود. در اثر آب انداختن بتن قسمت بالای بتن پر آب شده ، مقدار آب موجود از آبی که در طراحی در نظر گرفته شده بیشتر شده و به عکس در قسمت پایینی بتن ، مقدار آب کمتر میشود وبا ریختن لایه بعدی بتن روی آن و بر جای ماندن این آب اضافی لایه ای بسیار ضعیف از بتن بین این دو لایه بوجود می آید.

آبی که در سطح نهایی بتن جمع شده هنگام پرداخت سطح بتن لایه سطحی ضعیفی بوجود می آورد. از طرف دیگر در هوای گرم اگر سرعت تبخیر آب سطحی بتن بیش از سرعت آب انداختن بتن باشد ممکن است ترکهای جمع شدگی خمیری ایجاد شود. علاوه بر جمع شدن آب در سطح بتن و تبخیر شدید آن مقداری از آب در بتن در اثر گرما بصورت بخار به طرف بالا صعود میکند که در زیر ذرات سنگ درشت و یا در زیر میلگردها محبوس شده و دراینصورت ناحیه ای با چسبندگی بسیار ضعیف بوجود می آید.

میزان آب انداختن بتن را میتوان بر اساس استاندارد شماره 3820 ایران و یا استاندارد ASTMC232تعیین نمود. برای جلوگیری از خطر آب انداختن بتن میتوان از روشهای زیر استفاده نمود:

1- استفاده از سیمانهای ریزدانه تر در بتن. این امر بدلیل این است که ذزات ریزتر سیمان زودتر هیدراته شده و دیرتر ته نشین میشوند. مصرف سیمان با خاصیت قلیایی زیاد یا سیمانی که دارایC3A  زیاد باشد.

2- استفاده از عیار سیمان بالاتر.

3- اضافه نمودن مواد پوزولانی یا خاکستر بادی یا دوده سیلیسی یا مواد ریز دیگر.  دوده سیلیسی آب آزاد موجود در بتن را به سرعت جذب مینماید و بروز ترکهای ناشی از نشست خمیری و خشک شدن سطح را تشدید و تسریع میکند. لذا بتن حاوی دوده سیلیسی باید بلافاصله پس از ریختن و پرداخت سطح بتن مراقبت شود تا از خشک شدن سطح آن جلوگیری شود.

4- اضافه کردن پودر آلومینیوم. این ماده بدلیل ایجاد حباب هوا در بتن خطر آب انداختن را کاهش میدهد.

5- اضافه نمودن کمی نمک طعام به بتن میتواند آب انداختن آنرا کاهش دهد. البته توجه به این موضوع ضروری است که بدلیل اثری که کلرید ها در خوردگی میلگرد های سازه های بتن آرمه ایجاد میکنند لذا استفاده از آنها در بتن های مسلح به هیچ وجه مجاز نیست.

6- استفاده از بتن با اسلامپ پایین.

7- دانه بندی مناسب و استفاده از نسبت کافی از سنگدانه های ریز، مخصوصا استفاده از دانه های کوچکتر از 150 میکرون.

8- استفاده از افزودنی هایی نظیر روان کننده ها و فوق روان کننده ها به جز در اسلامپهای خیلی زیاد.

روش آزمایش آب انداختن خمیر سیمان در آیین نامهASTM C243-85  و استاندارد ملی ایران شماره 3820 تجویز شده است.