بتن کارا به بتنی گفته میشود که به آسانی بتوان آنرا ساخت ، جابجا نمود ، در قالب ریخت و متراکم کرد بدون آنکه در یکنواختی آن در طول مراحل یاد شده تغییری ایجاد شود.

عامل اصلی موثر بر کارایی بتن مقدار آب مخلوط بتن میباشد. چنانچه در یک مخلوط بتنی مقدار آب بتن ثابت فرض شود ، در اینصورت کارایی توسط حداکثر اندازه سنگدانه ها ، دانه بندی ، شکل و بافت سطحی سنگدانه ها ، نسبت سنگدانه به سیمان ، نوع سیمان ، نرمی سیمان ، وجود افزودنی ها وحتی عواملی مانند زمان و درجه حرارت محیط از عوامل موثر بر کارایی بتن میباشند.

بر طبق بند 5-7 استاندارد شماره 8451 ایران " کارایی بتن باید به گونه ای باشد که بتن به راحتی گوشه ها و زوایای عضو و اطراف میلگرد ها را بدون جداشدگی و آب افتادگی پر نماید. اسلامپ بتن با توجه به نوع عضو و مشخصات آن در محدوده تعیین شده قرار میگیرد."

برای درک بهتر مطلب باید توجه داشت که در جریان متراکم کردن بتن چه اتفاقی رخ میدهد. در تراکم بتن خواه بصورت کوبیدن خواه بصورت لرزاندن صورت گیرد ، هدف اصلی حذف نمودن هوای محبوس در آن است تا در یک مخلوط معین بافت حتی الامکان فشرده ای ایجاد گردد. لذا تعریف فیزیکی آن عبارت است از " کار انجام شده برای از بین بردن اصطکاک بین ذرات داخل بتن ( اصطکاک داخلی) و بعلاوه از بین بردن اصطکاک بین بتن و سطح قالب و سطح میلگرد ها (اصطکاک سطحی)."

ASTM C 125-93   کارایی را چنین بیان میکند: "خاصیت تعیین کننده کار لازم برای جابجایی بتن تازه مخلوط شده با حداقل کاهش در یکنواختی آن."

ACI 116R-90   نیز کارایی را چنین تعریف میکند: " خاصیتی از بتن یا ملات تازه مخلوط شده که تعیین کننده سهولت و یکنواختی میباشد و با آن میتوان بتن یا ملات را مخلوط نمود، درجا ریخت ، متراکم نمود و یا سطح آنرا پرداخت کرد."

زمان و دما هر دو از عوامل موثر بر کارایی بتن هستند. اصولا بتن به مرور زمان سفت میگردد ولی در اولین ساعات نباید موضوع را با گیرش سیمان اشتباه نمود. زیرا قسمتی از آب مخلوط تبخیر شده ، قسمتی جذب سنگدانه ها میگردد و قسمتی نیز صرف واکنشهای شیمیایی میگردد. ضمنا میزان افت کارایی در بتن ها با یکدیگر متفاوت بوده و به عواملی نظیر کارایی اولیه ، عیار سیمان ، نوع سیمان ، میزان و نوع افزودنی ها ، دمای محیط و... بستگی دارد.